ارتباط احساس تنهایی با کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان شهر تبریز

پیش زمینه و هدف: کیفیت خواب پایین و احساس تنهایی در سالمندان با بسیاری از مشکلات جسمی و روانی ارتباط داشته و سبب افزایش نیاز به خدمات مراقبتی می­گردد. همچنین ممکن است محیط زندگی سالمندان نیز بر این متغیرها تأثیرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط احساس تنهایی و کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان شهر تبریز (با تمرکز بر مقایسه بر اساس محیط زندگی) انجام گرفت. مواد و روش کار: در مطالعه از نوع مقطعی توصیفی همبستگی حاضر، 400 نفر از سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان ساکن شهر تبریز شرکت داشتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای 3 بخشی شامل مشخصات جمعیت شناختی؛ مقیاس کیفیت خواب پیتسبرگ و مقیاس تنهایی جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس در spss(v.16) انجام گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که میزان احساس تنهایی در سالمندان مقیم خانواده در مقایسه با سالمندان مقیم سرای سالمندان به طور معنی داری کم تر و میزان کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده در مقایسه با سالمندان مقیم سرای سالمندان به طور معنی داری بیشتر بود (001/0p<). همچنین بین احساس تنهایی و کیفیت خواب هم در سالمندان مقیم خانواده (006/0,p= 145/0r=) و هم در سالمندان مقیم سرای سالمندان (001/0,p< 305/0r=) ازنظر آماری ارتباط معنی داری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به بافت فرهنگی اجتماعی ایران، آموزش به خانواده ها در مورد بازنگری در سپردن سالمندان به سرای سالمندی، ضروری می باشد. به علاوه توصیه می شود برنامه های جامعی به منظور بهبود کیفیت و افزایش امکانات محیطی و رفاهی، مشابه نمودن محیط سرای سالمندی به محیط خانواده افراد تا حد امکان و نیز ترغیب خانواده ها و دوستان فرد سالمند به سرکشی منظم به فرد مدنظر قرار گیرد.